Όλες κι όλοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, φτάνει να το ονειρευτούμε, να το αγαπάμε και να είμαστε ευτυχισμένοι με την επιλογή μας! Οι γυναίκες αποτελούν πρότυπα γενναιότητας στην κοινωνία και υπάρχουν σπουδαία παραδείγματα από το παρελθόν αλλά και σύγχρονα, που έχουν ξεχαστεί από τις σελίδες της ιστορίας μας εξαιτίας των διακρίσεων που υφίστανται οι γυναίκες λόγω του φύλου τους.
Η εικόνα του άρθρου είναι το εικαστικό έργο του καλλιτέχνη SimpleG, στην Παιδόπολη «Αγία Βαρβάρα». Οι γυναίκες που απεικονίζονται επιλέχθηκαν από το βιβλίο της Κέιτ Πάνκχερστ «Υπέροχες γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο». Μέσα από αυτό το βιβλίο, σε συνεννόηση πάντα με τα ίδια τα κορίτσια, προτιμήθηκαν αυτές οι τέσσερις γυναίκες, ώστε να αποτυπωθούν ως τοιχογραφία στον χώρο τους, τον οποίο νιώθουν σπίτι τους.
Γυναίκες από όλο τον κόσμο, έχουν συμβάλλει με τις δράσεις τους στην αλλαγή του κόσμου και οφείλουμε να διατηρήσουμε το αποτύπωμά τους και να το αναπαράγουμε διαχρονικά στην κοινωνία μας. Το “όχι” που τόλμησαν να πουν, τα “ναι” που επιτέλους είπαν στον εαυτό τους και το φύλο τους. Τα παραδείγματα γυναικών που ενέπνευσαν στο παρελθόν είναι πολλά, αλλά οι νέες από τη Παιδόπολη «Αγία Βαρβάρα» επέλεξαν κάποιες από αυτές να ομορφαίνουν τόσο τον ίδιο το χώρο τους όσο και τις ζωές τους.
Αριστερά απεικονίζεται η τοιχογραφία της Σατσίν Λιτλφέδερ, η Ινδιάνα Απάτσι που εκπροσώπησε τον Μάρλον Μπράντο το 1973 στην απονομή των βραβείων Όσκαρ, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τον αρνητικό τρόπο που παρουσίαζε ο κινηματογράφος τους Ινδιάνους και φυσικά δεν παράλαβε το αγαλματίδιό του. Είναι ηθοποιός, μοντέλο και ακτιβίστρια για τα πολιτικά δικαιώματα των ιθαγενών Αμερικανών. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας της, η αντίδραση του κοινού στο μποϊκοτάζ του Μπράντο ήταν μοιρασμένη ανάμεσα σε γιουχαΐσματα και χειροκροτήματα. Έπειτα από την ομιλία της συνέχισε την ακτιβιστική της δράση για διάφορα θέματα σχετικά με την υγεία και τους ιθαγενείς Αμερικανούς. Πρόσφατα μάλιστα την Δευτέρα 03/10/2022 έφυγε από την ζωή σε ηλικία 75 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο του μαστού.
Έπειτα είναι η Μπάνα αλ Άμπεντ, ένα από τα πρόσωπα με την μεγαλύτερη επιρροή στο διαδίκτυο! Το κορίτσι αυτό ζούσε μια ευτυχισμένη ζωή στο Χαλέπι της Συρίας, μέχρις ότου ο κόσμος που μέχρι τότε γνώριζε, άλλαξε ολοσχερώς! Πόλεμος. Απίστευτο το πως μια λέξη μπορεί να χωρέσει τόσο πόνο. Λίγα χρόνια αργότερα δέχτηκε επίθεση και η δική της πόλη. Η Μπάνα και η οικογένειά της επιβίωναν με δυσκολία και χρειαζόντουσαν απεγνωσμένα βοήθεια. Τις μέρες λοιπόν που λειτουργούσε το Ίντερνετ των γειτόνων τους, η Μπάνα πόσταρε στο Twitter για ότι συνέβαινε στο Χαλέπι με την ελπίδα ότι θα του βοηθούσε η αλληλεγγύη του κόσμου. Η Μπάνα με την οικογένειά της τελικά ξεκίνησαν μια νέα ζωή στην Τουρκία και δηλώνει πως θέλει να γίνει δασκάλα όταν μεγαλώσει, λέγοντας χαρακτηριστικά «Θέλω να αλλάξω τα πάντα.. Δε θέλω πια πόλεμο».
Αμέσως μετά βλέπουμε την Μαρσέλα Κοντρέρας, χιλιανής καταγωγής Βρετανίδα, κορυφαία ειδικός σε θέματα αίματος, ανοσολόγος και πανεπιστημιακός εκπαιδευτικός. Όταν ανέλαβε στο Ηνωμένο Βασίλειο ένα ειδικό πρότζεκτ για τη διασφάλιση της επικοινωνίας των αιματολογικών κέντρων μεταξύ τους, τα αίματα ήταν πάντα διαθέσιμα προς δωρεά σε όσους το χρειάζονταν και έτσι σώθηκαν αμέτρητες ζωές! Χάρη στην επιτυχία του συστήματός της στο Ηνωμένο Βασίλειο, ανέλαβε να διευθύνει μια οργάνωση, η οποία διασφάλιζε την ύπαρξη επαρκών αποθεμάτων αίματος σε όλο τον κόσμο.
Δεξιά βρίσκεται η τοιχογραφία της Φρίντα Μπελινφάντε, μια Ολλανδέζα τσελίστρια και μαέστρος. Θέλοντας να γίνει επαγγελματίας μουσικός, έκανε αίτηση για δασκάλα μουσικής. Ήταν επίσης η πρώτη γυναίκα μαέστρος ορχήστρας δωματίου στην Ευρώπη. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διέκοψε την καριέρα της και εντάχθηκε στην Ολλανδική Αντίσταση παρά την εβραϊκή της καταγωγή. Μεταμφιεζόμενη σε άντρα κατάφερε και δραπέτευσε στην Ελβετία και μετά τον πόλεμο η Φρίντα μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε καθηγήτρια μουσικής στο UCLA. Τέλος, εργάστηκε ως μαέστρος και καλλιτεχνική διευθύντρια στη Φιλαρμονική Orange Country και επέμενε στις συναυλίες η είσοδος να είναι δωρεάν, ώστε να μην αποκλείονται από αυτές οι άνθρωποι με οικονομικές δυσκολίες.
Δυστυχώς, μέχρι και σήμερα, στα κορίτσια ήδη ακόμα και από τη γέννησή τους, τους αποδίδονται συγκεκριμένα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, με μοναδικό επιχείρημα το βιολογικό τους φύλο. Η «μάχη» των φύλων, μπορούμε να πούμε πως ξεκινάει από την κούνια και ενώ το ζήτημα της ταυτότητας φύλου είναι τόσο λεπτό και απολύτως σοβαρό, ταυτόχρονα αντιμετωπίζεται σαν κάτι απλό, κυνικό και δεδομένο. Αυτό το φύλο δηλαδή που μας αποδίδεται κατά τη γέννηση, κουβαλάει συγκεκριμένους ρόλους, χρώματα, σκέψεις, συναισθήματα, επαγγέλματα, ρούχα κλπ. και το παιδί οφείλει να τα ακολουθήσει γιατί «έτσι πρέπει», «αυτό είναι το σωστό» και «αλλιώς τι θα πει ο κόσμος». Πολλά όνειρα και θέλω των κοριτσιών γκρεμίζονται με την δύναμη που κουβαλάει μια τόσο μικρή φράση «Αυτό δεν είναι για ‘σένα, είναι για αγόρια» ή «Είσαι κορίτσι εσύ, δεν μπορείς να το κάνεις».
Επειδή εμείς λοιπόν πιστεύουμε στα όνειρα και στους στόχους όλων των παιδιών και επιχειρήσαμε να θίξουμε το ζήτημα της διάκρισης που υφίστανται οι γυναίκες εξαιτίας του φύλου τους, μέσα από το βιβλίο «Υπέροχες γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο» αφήσαμε να γίνει αντιληπτό ότι οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο εάν το θέλει.
Τα νεαρά κορίτσια της Παιδόπολης έμαθαν ότι κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει τις γυναίκες να κάνουν αυτό που επιθυμούν, ακόμα και εάν όλος ο κόσμος λέει πως δεν μπορούν ή ότι δεν πρέπει να το κάνουν. Φυσικά και τα αγόρια αντιμετωπίζουν διάφορες καταπιέσεις και στερεότυπα, αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα που θα θίξουμε ίσως στο μέλλον.
Ιωάννα Λιάτσου
Υπεύθυνη Επικοινωνίας Civil Act
